عمل جراحی پیوند قلب

[sbu_post_image]

پیوند قلب به معنای برداشتن قلب بیمار یک فرد و جایگزینی آن با قلب سالم یک اهداء کننده‌ با مرگ مغزی می‌باشد. معمولاً پیوند قلب برای بیمارانی که در مرحله نهایی نارسایی قلبی هستند، انجام می‌شود.

نارسایی قلبی شرایطی است که در آن قلب، آسیب‌ دیده یا ضعیف است در نتیجه نمی‌تواند خون لازم را به دیگر نواحی بدن پمپ کند. در مرحله نهایی شرایط چنان وخیم می‌شود که دیگر تمامی درمان‌ها به غیر از پیوند پاسخگو نخواهند بود.

پیوند قلب، یک ابزار زندگی بخش برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی در مرحله نهایی‌ می‌باشد. از آنجا که تعداد قلب‌های اهدایی کم است، بیمارانی که نیازمند قلب اهدایی هستند باید مراحل زیاد انتخابی را طی کنند. آن‌ها باید آنقدر بیمار باشند که به یک قلب جدید نیاز داشته باشند و به علاوه آنقدر سالم باشند که بتوانند قلب جدید را بپذیرند.

آمار نجات افرادی که پیوند قلب داشته‌اند به ویژه در سال اول بعد از پیوند، روند رو به رشدی داشته است. ۸۸% از بیماران سال اول بعد از پیوند را به سلامت سپری می‌کنند، ۷۵% از بیماران نیز ۵ سال اول پس از پیوند را به خوبی می‌گذرانند. این آمار پس از ده سال به ۵۶%درصد می‌رسد.

فرآیند پیوند قلب

هنگامی که پزشک، بیماری را با مرحله نهایی نارسایی قلبی به مرکز پیوند معرفی می‌کند، بیمار تمامی تست‌های لازم برای تعیین واجد شرایط بودن جهت پیوند را انجام داده و نام وی در لیست انتظار قرار می‌گیرد.

هنگامی که یک اهداء کننده‌ی قلب مناسب برای بیمار پیدا شود، عمل پیوند صورت می‌پذیرد. بعد از عمل پیوند، بیمار باید یک رژیم دارویی مشخصی را در طول عمرش پیگیری کند. وی می‌بایستی به صورت مداوم معاینه شده و داروهای تجویز شده را به موقع مصرف کند.

در طول عمل جراحی

قبل از عمل بیمار داروی بیهوشی عمومی دریافت می‌کند. جراح یک جراحی قلبِ باز را برای پیوند قلب انجام می‌دهد. وی یک برش بزرگ در میانه قفسه سینه جهت دسترسی به قلب ایجاد می‌کند. از ماشین قلبی-ریوی برای پمپاژ جریان خون حاوی اکسیژن به تمامی نواحی بدن استفاده می‌شود. جراح، قلب فرد بیمار را برداشته و قلب سالم اهداء کننده را در جای قلب اصلی بخیه می‌زند اما آئورت و شریان ریوی بیمار در حین جراحی تعویض نمی‌شود.

بعد از جراحی