سکته قلبی

سکته قلبی و شوک قلبی

در حین یک سکته قلبی، امکان دارد در ریتم قلب، یا تپیدن عادی آن اخلال بوجود آید که به شدیدترین حالت آن فیبریلاسیون بطنی گویند و این هنگامی است که فعالیت الکتریکی قلب آنقدر بی نظم و درهم و برهم می شود که قلب پمپاژ خون که وظیفه اصلی آن است متوقف می کند. بجای آن، مرتعش می شود یا اینکه انقباضی بدون نظم پیدا می کند. به این عمل، شوک قلبی گویند.

با وارد نمودن یک شوک الکتریکی بزرگ از طریق دیواره سینه به بیمار، بوسیله دستگاهی که به آن ((defibrillator)) گویند می توان به بیمار کمک نمود. معمولاً عمل وارد نمودن شوک با موفقیت همراه است و ضربان قلب بیمار دوباره به حالت اولیه قبل از توقف، باز می گردد.
اگر شوک قلبی به وقوع پیوندد، شخص، بلافاصله هوشیاری خودش را از دست می دهد، نبضش قابل احساس نیست و نفس کشیدن نیز ممکن است متوقف گردد. این حالت، شدیدترین حالت اضطراری برای شخص مبتلاست. مگر آنکه بتوان ظرف سه تا چهار دقیقه شخص را احیا نموده تا دوباره تنفس عادی خودش را باز یابید و الا ممکن است آسیب های دائمی به مغز و سایر اعضای بدن وی وارد آید.
به هوش آوری، یا احیاء این معنی را می دهد که ریه های شخص را پر از هوا کنند، و وی را ماساژ قلبی دهند تا قلبش بتواند پمپاژ خون را از سر گیرد، دهان به دهانش گذارند و با دمیدن در آن، هوا را در ریه ها به جریان اندازند تا آمبولانس از راه فرا رسد.
اینروزها کارکنان آمبولانس ها آموزش های لازم را برای به هوش آوردن اینگونه بیماران دیده اند. از طرفی در آمبولانس ها معمولاً دستگاه defibrillator موجود است.

نوشته های مشابه

‫۳۴ دیدگاه ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا