درمان آنژین ناپایدار

4,063 خواندن این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

از جمله ویژگی های درد آنژین ناپایدار قلبی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

درد آنژین ناپایدار قلبی فشارنده است، در واقع دردی تیز و سوزنده نیست. حتی گاهی درد قلبی را یک حالت ناراحتی و سنگینی می نامند نه درد.
دردی منتشر و تیر کشاننده است، که به کل قفسه سینه، گردن، بازوی چپ تیر می کشد. محل اصلی درد در رتراسترنال (پشت جناغ) می باشد. گفته می شود درد قلبی می تواند از ناف تا دهان را در گیر کند. به صورتی که در سنین بالا درد ناحیه اپیگاستر (بالای ناف) می تواند به صورت شایع نشانه ای از یک آنژین قلبی باشد. پس اگر بیمار از درد لوکال و نقطه ای شکایت کند احتمال درد قلبی بسیار کم تر است.
درد آنژین ناپایدار دردی است که از چند دقیقه تا ۲ ساعت ممکن است به طول بیانجامد. پس درد های لحظه ای و چند ساعته معمولا درد قلبی نیستند. گفته می شود درد آنژین پایدار 2 تا ۱۰ دقیقه، آنپین نا پایدار ۱۰ تا ۳۰ د قیقه، و درد ناشی از MI یا انفارکتوس میوکارد نیم ساعت تا ۲یا۳ ساعت طول خواهد کشید.
دردی است که با فعالیت تشدید و با استراحت بهبود می یابد. همچنین با مصرف قرص های زیرزبانی TNG کاهش می یابد.
می تواند علایم همراهی مانند تعریق، طپش قلب، تاکی کاردی (افزایش ضربان) و تاکی پنه (افزایش تنفس) ، افزایش آنزیم های قلبی (تروپونین و ck-mb ) و تغییرات نوار قلبی (ECG) و اکوی قلبی داشته باشد. علایم همراه گفته شد عمدتا مختص به انفارکتوس میوکارد است.

اهداف مراقبت و درمان طبی آنژین قلبی شامل کاهش دادن نیاز میوکارد به اکسیژن و افزایش ارسال اکسیژن به میوکارد می‌باشد. منبسط‌ کننده‌های عروق (نیترات‌ها و نیتروگلیسیرین، دی نیترات ایزوسوربید) ماهیچه صاف عروق خونی محیطی و کرونر را منبسط کرده و بار قلب را کاهش می‌دهند و در نتیجه تقاضا برای اکسیژن کم می‌شود. ترکیبات بلوک‌کننده بتا (پروپرانولول و آتنولول) با کاهش قدرت انقباضی، تعداد ضربان قلب، نیاز اکسیژن و کار عضله قلب را کم می‌کنند. بلوک‌کننده‌های کانال کلسیم (نیفیدپین و وراپامیل) تون عضله صاف عروق را کم کرده و با گشاد کردن آرتریول‌های کرونری تحویل اکسیژن به ماهیچه قلب را افزایش می‌دهند. از طریق کم کردن فشار سرخرگ‌های سیستمیک و در نتیجه فشار کار بطن چپ، نیاز میوکارد به اکسیژن کاهش می‌یابد.

روش درمان آنژین قلبی ناپایدار

بسترى در اتاقى که ECG به‌طور مداوم پایش مى‌شود.

شناسائى و درمان عوامل برانگیزنده (هیپرتانسیون، آریتمى‌ها، CHF، عفونت حاد).

ضد انعقاد: هپارین IV (هدف آن است که PTT دو برابر زمان کنترل گردد) یا هپارین با وزن مولکولى پائین (مثل 1mg/kg, Enoxaparin دو بار در روز به‌صورت زیرپوستی) ضربدر ۳-۵ روز؛ به‌علاوه آسپیرین 325mg/d.

رد کردن انفارکتوس میوکارد به وسیله ی ECG و آنزیم‌هاى قلبی.

درمان آنژین ناپایدار را با تجویز نیترات‌هاى خوراکى و مسدودکننده‌هاى بتا (براى کاهش ضربان قلب به ۷۰-۵۰ ضربه در دقیقه) به آخرین حد ممکن برسانید. آنتاگونیست‌هاى کلسیم را براى بیماران مبتلا به درد مقاوم کنار بگذارید.

براى درد آنژین ناپایدار مقاوم؛ TNG وریدى (با دوز ۱۰μg/min شروع کنید)؛ دوز دارو را طورى تنظیم کنید که درد تخفیف یابد؛ ولى فشار سیستولیک در حد 100mmHg حفظ شود. آنژین ناپایدار مقاوم، آرتریوگرافى عروق کرونر و PCI یا CABG را (در صورت امکان‌پذیر بودن)ایجاب مى‌نماید. در صورت کنترل علائم با درمان طبی، بایستى قبل از ترخیص بیمار براى ارزیابى نیاز به آرتریوگرافى عروق کرونر یک آزمون ورزش انجام داد.