آنژین پرینزمتال

آنژین پرنیزمتال یا آنژین واریانت (Prinzmetal’s or Variant angina) به طور معمول به صورت درد غیر قابل پیش بینی در زمان استراحت و اغلب در اوایل صبح احساس می شود که در این حالت بیمار را از خواب بیدار می کند و در آن اسپاسم سرخرگ کرونر در ناحیه ی یک ضایعه ثابت ولی اغلب غیر مبتلا به تنگی وجود دارد. اسپاسم ممکن است در سرخرگی که در آنژیوگرافی طبیعی به نظر می رسد نیز روی دهد. در آنژین پرنیزمتال ممکن است ناراحتی و درد قفسه سینه با تپش قلب یا تنگی نفس شدید و با شروع انفجاری و ترساننده روی دهد. همچنین ممکن است ناراحتی قفسه سینه در اثر فعالیت ایجاد شود هر چند که میزان فعالیتی که موجب شروع درد می شود معمولاً به طور قابل ملاحظه ای متغیر است. تقریباً در سه چهارم موارد آنژین پرنیزمتال ، انسداد آترواسکلروتیک سرخرگ های کرونر قلب وجود دارد و در این موارد، اسپاسم رگ در نزدیکی ضایعه دچار تنگی روی می دهد.

آنژین پرینزمتال، آنژین نوع، یا وازواسپاسم عروق کرونر سندرم غیر معمول درد قلبی (آنژین) که به طور معمول در حالت استراحت رخ می دهد است. این است که به ارمغان آورده و نه در اعمال (آنژین تلاش) و با تغییرات از ویژگی های نوار قلب (ECG) شامل بخش های ST-در ارتباط است.

آنژین پرینزمتال، به علت انقباض (اسپاسم) عروق کرونر می باشد. اسپاسم باعث می شود به طور موقت، کاهش چشمگیر قطر عروق کرونر، و در نتیجه محرومیت از اکسیژن عضله قلب (ایسکمی میوکارد) است. اسپاسم ممکن است منجر به درد قفسه سینه (آنژین صدری)، نامنظم شدن ضربان قلب (آریتمی)، حمله قلبی (انفارکتوس حاد میوکارد)، و یا مرگ ناگهانی شود. اسپاسم در روش اشعه X که در آن ماده حاجب به داخل عروق کرونر تزریق برای انسداد (آرتریوگرافی کرونر) ناشی از رسوب کلسترول (پلاک ها) را بررسی کنید، یا آن را ممکن است در طول یک عمل جراحی رخ دهد ممکن است نشان داده شده است. اسپاسم ممکن است رخ دهد نزدیک به یک پلاک و یا ممکن است به دلیل افزایش حساسیت نسبت به موادی که باعث می شود عروق خونی به قرارداد (مواد تنگ کننده عروق) است.

تشخیص و درمان آنژین پرنیزمتال

درمان آنژین پرنیزمتال با استفاده از داروهای مسدود کننده کانال کلسیم، نیترات ها و آسپیرین انجام می شود. تشخیص بیماران مبتلا به آنژین پرنیزمتال و آنژین صدری در موارد وجود نشانه های کلاسیک به سادگی صورت می گیرد ولی متأسفانه همه بیماران دارای این نشانه نیستند و ممکن است فقط با تنگی نفس هنگام فعالیت یا دردهای غیر معمول مراجعه کنند و یا طی مرحله ایسکمیک به طور کامل نشانه ای در بیماران مبتلا به آنژین پرنیزمتال موجود نباشد (ایسکمی ساکت، silent ischemia). دردهای واضح، خنجر، زودگذر، یا دردهایی که در اثر تنفس یا حرکت اندام های فوقانی تشدید می شوند معمولاً آنژین پرنیزمتال نیستند. در موارد واضح نبودن تشخیص آنژین پرنیزمتال ، باید از تست استرس (تست ورزش) استفاده کرد. این تست همچنین در آنژین مزمن پایدار برای تعیین ظرفیت تحمل ورزش و فعالیت بدنی و تعیین تأثیر داروها و تعیین بیمارانی که در معرض خطر بالایی قرار دارند و در این بیماران مبتلا به آنژین پرنیزمتال تجویز درمان های تهاجمی تر ضرورت دارد به کار می رود.

نکته: بیماران مبتلا به آنژین پرنیزمتال ناپایدار، تا زمانی که نشانه های آن ها تثبیت نشده اند، انتخاب مناسبی برای انجام تست ورزش نیستند.

دربیماران مبتلا به آنژین پرنیزمتال که قادر به حرکت نیستند یا ظرفیت تحمل ورزش بسیار کمی دارند تست استرس باید با استفاده از داروهایی مانند دوبوتامین، دی پیریدامول یا آدنوزین انجام شود. البته با این کار نمی توان اطلاعات مربوط به ظرفیت تحمل فعالیت بدنی یا پاسخ همودینامیک به فعالیت بدنی را تعیین کرد. معمولاً در بیماران دچار آنژین پرنیزمتال دارای نوار قلبی (ECG) طبیعی در زمان استراحت، تست استرس با پایش (مانیتورینگ) الکتروکاردیوگرافیک کافی است ولی در افرادی که نوار قلبی آنها در خط پایه اختلالاتی را نشان می دهد و در بیمارانی که از داروی دیگوکسین استفاده می کنند اختصاصی بودن تغییرات الکتروکاردیوگرافیک کاهش می یابد و در این افراد با آنژین پرنیزمتال باید از اکوکاردیوگرافی یا سینتی گرافی هسته ای استفاده کرد. کاتتریزاسیون قلبی با استفاده از آنژیوگرافی کرونر، ارزیابی تصویری میزان و شدت بیماری کرونر را امکان پذیرمی سازد. امروزه با پیشرفت فناوری های مربوطه، از روش های مختلف تجدید سازمان عروقی (رِواسکولاریزاسیون) برای درمان آنژین پرنیزمتال و عروق کرونر استفاده می شود که از جمله ی آن ها باید از عمل جراحی (عمل جراحی پیوند سرخرگ کرونر به وسیله ی بای پَس،( coronary artery bypass graft surgery; CABG) و روش هایی که در آنها کاتترهایی از راه پوست وارد مجرای رگ ها کرونر می شوند (Percutaneous transluminal coronary angioplasty; PTCA) نام برد.

توانبخشی برای آنژین پرینزمتال

هدف انجام توانبخشی برای آنژین پرینزمتال است که برای طراحی یک برنامه تناسب فیزیکی برای فرد است که میزان فعالیت را افزایش دهد در عین حال محدود از شروع علائم آنژین پرینزمتال است. افراد ابتدا باید قادر به تشخیص و ارتباط با علائم درد آنژین پرینزمتال درست باشد. درمانگر فیزیکی و یا دیگر پرسنل مراقبت های بهداشتی آگاه در درمان انواع مختلفی از آنژین ممکن است یک مقیاس به رتبه علائم آنژین پرینزمتال برای تعیین مقدار و شدت ورزش تجویز و برای فرد به برقراری ارتباط سطح نشانه ها استفاده کنید. فرد رتبه درد در یک مقیاس از ۱ تا ۱۰، با ۱ هیچ بودن و ۱۰ نیاز به مراقبت های اورژانس اتاق.
جلسات ورزش برای هر فرد و نشانه های آنها طراحی شده است. جلسه ورزش را با یک دوره گرم کردن به دنبال آن تمرین با شدت کم آغاز می شود. افراد به تدریج با گذشت زمان و شدت را از راه رفتن با نظارت مستمر به استفاده از دوچرخه ثابت و در نهایت به فعالیت های شبیه سازی کار پیشرفت. هدف این است که برای افزایش قدرت و کارایی قلب، سبب کاهش علایم، و استقامت را افزایش دهد، بنابراین فرد را فعال تر می شود و در نهایت بازگشت به کار.

برنامه های ورزشی تغییر به عنوان مورد نیاز برای افراد در برخی از داروها و یا با شرایط دیگر همراه شده است. ارزیابی مجدد فرد ممکن است لازم باشد اگر علائم در طی ورزش را به شما بر می گردانند.

برای مطالعه ” درمان آنژین پرینزمتال ” کلیک کنید .

منبع: راهنمای پزشکی خانواده – سکته قلبی و انواع بیماریهای قلب و عروق