نارسایی قلبی را می توان به انواع نارسایی قلب با برون ده بالا در مقابل برون ده کم ، نارسایی سمت چپ قلب در مقابل سمت راست ، و نارسایی قلبی حاد در مقابل نارسایی قلبی مزمن تقسیم بندی کرد .
نارسایی با برون ده بالا اختلال نادری است که می تواند ثانوی به کم خونی شدید، شانت عروقی یا تیروتوکسیکوزیس اتفاق بیفتد. این نوع نارسایی قلبی زمانی رخ می دهد که قلب قادر به برآورده کردن افزایش غیرطبیعی نیاز متابولیک بافت های محیطی علیرغم افزایش برون ده خود نیست . احتباس مایع یکی از اجزای شایع این نارسایی قلبی است . نارسایی قلبی با برون ده پایین بسیار شایع تر از نارسایی با برون ده بالا است و مشخصه آن عبارت است از پایین بودن برون ده قلب به ویژه در طی افزایش نیازهای متابولیک بدن .
نارسایی قلبی ممکن است به طور غالب بطن چپ ( مثلاً در انفارکتوس قدامی وسیع قلب ) یا بطن راست را تحت تأثیر قرار دهد ( مثلاً در آمبولی ریوی حاد ) ، اما در بسیاری از بیماری ها ، کارکرد هر دو بطن مختل شده است ( نارسایی قلبی دوبطنی ) نارسایی قلبی حاد زمانی اتفاق می افتد که فردی بدون داشتن هیچ گونه سابقه بیماری قلبی ، ناگهان به علت ضایعه حاد قلبی دچار نارسایی قلبی شود مثلاً در اثر انفارکتوس میوکارد ، میوکاردیت یا پارگی دریچه قلبی ، نارسایی قلبی مزمن به حالتی اشاره دارد که در آن علائم بیماری فرد در طی یک مدت زمان طولانی بروز نموده اند و در اکثر موارد یک بیماری قلبی از قبل موجود بوده است . ولی ممکن است بیماری که به هر دلیل دچار اختلال عملکرد قلب شده است در درازمدت از عهده برآوردن نیازهای بدن برآمده باشد و علامتی نداشته باشد و آنگاه پس از یک ضایعه حاد مثلاً آریتمی ، آنمی ، پرفشاری خون ، ایسکمی یا عفونت سریعاً دچار نارسایی قلبی شود .
شدت علایم نارسایی قلبی ارتباط نزدیکی با معیارهای بالینی عملکرد قلب ( یعنی کسر جهشی بطن چپ (LVEF ) ندارد ، البته LVEF در پیش آگهی بیمار اهمیت دارد . به عبارت دیگر به نظر می رسد که میزان فشارهای پرشدگی بطن نسبت به عملکرد خود میوکارد شاخص های مهمتری برای تعیین وجود یا عدم وجود علایم نارسایی قلبی باشند . نارسایی قلبی ممکن است در زمینه کسر جهشی (EF) کاهش یافته یا حفظ شده اتفاق بیفتد . اطلاعات جدید نشان می دهند که هنگامی که از روش های حساس جهت بررسی عملکرد میوکارد استفاده می شود ( یعنی روش های تصویربرداری سرعت بافتی یا میزان کشش میوکارد ) هم اختلال در عملکرد سیستول و هم اختلال در عملکرد دیاستولی را نشان می دهند ( حتی زمانی که EF کاهش یافته باشد و چه طبیعی باشد ، عوامل مستعد کننده نارسایی قلبی ( نظیر افزایش فشارخون ، سن بالا ، بیماری شریان کرونر، اختلال عملکرد کلیه ) مشابه هستند ، پیش آگهی بیمار مشابه هستند ، ولی علیرغم همه ی این تشابهات ، درمان های طبی که در نارسایی قلبی با کاهش EF فایده شان اثبات شده ، کارایی مشابهی در نارسایی قلبی با EF حفظ شده ، نشان نداده اند .
برای مطالعه ” پیشگیری از نارسایی قلبی ” کلیک کنید .
