[sbu_post_image]
نارسائى قلبى وضعیتى است که در آن قلب توانائى پمپاژ خون بمقدار کافى براى بافت‌هاى مختلف بدن را ندارد یا تنها با یک فشار پرشدگى افزایش یافته غیر طبیعى قادر به انجام آن است. بعبارت ساده تر نارسایی قلب به معنی کاهش شدید عملکرد قلب است یعنی قدرت انقباض یا انبساط قلب کم شده و نمی تواند خون را بمقدار کافی پمپاژ‍کند.
عوامل نارسایی قلب
۱. عدم رعایت رژیم غذایی مثل افزایش دریافت نمک (سدیم) یا مصرف زیاد مایعات ،
۲. عدم همکارى بیمارى در مصرف مرتب داروهای مربوطه (داروهای CHF) یا مصرف داروهای ممنوع مثل برخی مسکن هاو …
سایر عوامل عبارت است از :۳ – ایجاد یا تشدید ایسکمی قلب یا سکته قلبی حاد( MI حاد که ممکن است حتی بى‌سر و صدا باشد)، ۴. تشدید پرفشاری خون (هیپرتانسیون)، ۵. آریتمى‌هاى حاد از جمله AF با پاسخ بطنی بالا یا سایر تاکی آریتمی ها در زمینه نارسایی قلبی و یا برادی آریتمی ها ناشی از مسمومیت دارویی مثل دیگوکسین ، ۶. هر نوع عفونت (که گاهی بدون تب است) و / یا تب، ۷. آمبولى ریوی، ۸. آنمی، ۹. تیروتوکسیکوز، ۱۰. بارداری، و ۱۱. میوکاردیت حاد یا اندوکاردیت عفونى.
علائم و نشانه های نارسایی قلبی
علائم ناشى از خون‌رسانى ناکافى به بافت‌هاى محیطى (خستگی زودرس ، تنگى‌نفس، کاهش انرژی و…) ویا افزایش فشارها پرشدگى داخل قلبى (ارتوپنه، تنگى نفس حمله‌اى شبانه، ادم محیطی) مى‌باشد.
در مراحل اولیه این بیماری ممکن است بی علامت باشد و فقط در معاینه یا اکوکاردیوگرافی قلبی کشف شود. بیماریابی در این مرحله عمدتا محدود به بیماران در ریسک کاردیومیوپاتی که تحت بررسی قرار می گیرند می باشد( مثل بیماران با سابقه خانوادگی نارسایی قلب، بیماران مبتلا به فشارخون بالای مزمن، بیماران دیابیی و تیروئیدی ، وجود آریتمی و…)
منبع:دانشنامه رشد.قلب
