رسوب تدریجی کلسترول (یکی از انواع چربیهای خون) و سایر چربی ها و مواد در دیواره داخلی سرخرگ (شریان) های بدن، باعث ایجاد پلاک هایی در جدار این عروق می شود که منجر به تنگ، سفت و سخت شدن دیواره رگ ها خواهد شد . به این حالت ، تصلب شرایین یا آترواسکلروز گفته می شود. با گذشت زمان، افزایش رسوب چربی می تواند تنگی و باریک شدن شریان ها را به دنبال داشته باشد و مانع خون رسانی کافی به بافت ها شود.
گاهی سطح پلاک های چربی در جدار شریان کرونر ترک می خورد و دچار پارگی می شود . این پدیده باعث تجمع پلاکت ها (عناصری که وظیفه انعقاد خون در زمان خونریزی را دارند) و ایجاد لخته در این ناحیه می شود که به آن ترومبوز می گویند. این لخته سبب تنگ تر شدن مجرای عروق کرونر و کاهش بیشتر خون رسانی به عضله قلب می شود. با ادامه محرومیت عضله قلب از اکسیژن ، قلب دچار آسیب می شود. اگر این لخته خون به حدی بزرگ شود که به طور کامل مسیر جریان خون را مسدود کند، بخشی از بافت عضله قلب که توسط آن شریان تغذیه می شود، می میرد. به این وضعیت حمله قلبی یا سکته قلبی می گویند.
عوامل خطر، رفتارها یا وضعیت هایی هستند که احتمال ابتلای به یک بیماری را افزایش می دهند. عوامل خطر در سکته قلبی در دو گروه هستند:
-
عوامل خطر ارثی یا ژنتیکی سکته قلبی
فرد با آن ها به دنیا می آید و قابل تغییر نیستند . با این حال با تغییر شیوه زندگی و مراقبت های بهداشتی درمانی می توان از میزان تاثیر این عوامل کم کرد.
-
عوامل خطر اکتسابی سکته قلبی
این عوامل به نوع فعالیت ها و رفتارهایی که در زندگی انتخاب می کنیم و انجام می دهیم بستگی دارند و با تغییر شیوه زندگی و مراقبت پزشکی این عوامل قابل حذف یا کنترل هستند.
