اکوکاردیوگرافی (echocardiography) نوعی تصویربرداری دو بعدی از قلب است که برای پزشک معالج تصاویر و اطلاعات دقیق تری در مورد ساختار و عملکرد قلب فراهم می آورد.
در عکس برداری‌های ساده رادیولوژی، اطلاعات چندان دقیقی در اختیار پزشک قرار نمی‌گیرد ضمن اینکه بیمار در معرض خطر اشعه ایکس قرار می‌گیرد در حالی که در اکوکاردیوگرافی این تصاویر با امواج فراصوت که خطری ندارند، تهیه می‌شود. با تصاویری که با شیوه اکوکاردیوگرافی در اختیار پزشک قرار می‌گیرد، ضربان قلب و ساختارهای بسیاری از قلب می‌تواند مورد مطالعه قرار گیرد.
تصاویر تهیه شده از تست اکوکاردیوگرافی برای بررسی حفره‌های قلب، دریچه‌ها و عروق بزرگ خونی قلب مورد استفاده قرار می‌گیرد به طوری که در اکوکاردیوگرافی مواردی از قبیل:
• بیماری‌های قلبی مادرزادی
• صداهای غیرطبیعی قلب
• دریچه‌های غیرطبیعی قلب
• عملکرد عضلات قلب و پمپاژ خون توسط قلب
• عفونت پرده و دریچه‌های قلب
• وجود لختۀ خون یا آمبولی
• فیبریلاسیون دهلیزی
• افزایش فشار ریوی
برای پزشک معالج به دقت قابل رویت و بررسی هستند
در اکوکاردیوگرافی با وسیله‌ای به نام ترانس دیوسر (یک نوع میکروفون خاص) امواج صوتی با فرکانس بالا تولید و به سمت قلب فرستاده می‌شود و امواج دریافت شده از بافت‌های مختلف دریافت شده و در کامپیوتر علاوه بر ذخیره، تجزیه و تحلیل می‌شوند.
برای انجام اکوکاردیوگرافی، ترانس دیوسر روی قفسه سینه، روی دنده‌ها قرار گرفته و برای مطالعه دقیق در جهات مختلف چرخانده می‌شود. گاهی اوقات دنده‌ها، ریه‌ها یا برخی دیگر از بافت‌ها مانع تهیه تصاوی دقیق می‌شوند که برای رفع این مشکل ممکن است ماده‌ای به بیمار تزریق شود که این ماده باعث ایجاد تمایز تصویری و افزایش دقت بررسی می‌شود.
روش تهاجمی‌تری هم برای اکوی قلب وجود دارد که که اکو از طریق مری است که به علت مجاورت مری با قلب، با این شیوه می‌توان ضریب دقت تصاویر تهیه شده را تا اندازه زیادی افزایش داد. در این روش وسیله‌ای کوچک جهت تولید امواج فراصوت به داخل مری فرستاده می‌شود.